Een jaar of drie gelezen kwam Soldaten huilen niet op mijn pad, een historische roman van Rindert Kromhout. Ik was meteen verkocht en las het in één ruk uit. Dat kwam ook door het romantische onderwerp, het gaat namelijk over de kunstenaars van de Bloomsbury-group (onder wie Virginia Woolf en Vanessa Bell) in het Engeland van voor WOII.
In luchtige maar poëtische taal wordt het leven beschreven in deze excentrieke commune, compleet met polygame huwelijken, overmatig drankgebruik en artistieke discussies over het leven. Doordat het perspectief bij Quinten ligt (de zoon van Vanessa Bell) krijg je als lezer zowel de ongekende vrijheid en vrolijkheid mee van zo’n leefgemeenschap als de verwarrende kant. De kinderen in het huis voelen zich lang niet altijd veilig en proberen zich staande te houden tussen de hippie-achtige grillen van de volwassenen door.
Maar het boek gaat over meer, de broer van de verteller vertrekt op negentienjarige leeftijd naar de burgeroorlog in Spanje om te gaan vechten tegen Franco. Toen ik afgelopen week las over de 200 Nederlandse vrijwilligers die zich hebben aangemeld om te gaan vechten in Oekraïne moest ik steeds aan dit boek denken.
Als lezer wil je tegen hem roepen dat hij niet moet gaan! Dat hij geen ervaring heeft in de strijd, dat het zinloos is. Maar het mag niet baten, hij vertrekt en sterft binnen een week door een bom. Het is zo ontluisterend, zo treurig en zo universeel.
Ondanks dat is het geen zwaar boek, het is levenslustig en inspirerend en geeft inzicht in de beweegredenen van (jonge) mensen die zulke extreme keuzes maken. Lees dit boek! Want hoop en schoonheid zijn, net als oorlog, van alle tijden en dat is een troostrijke gedachte.
Geschikt voor:
- Jongeren vanaf veertien jaar
- Iedereen die niets snapt van jonge mensen die menen te moeten gaan vechten voor een hoger doel
- Iedereen die wel wat artistieke kleur kan gebruiken in deze barre tijden
- Titel: Soldaten huilen niet
- Auteur: Rindert Kromhout
- Uitgeverij: Leopold